Dit is wat ik gevoeld heb tijdens een klankreis bij  Jessica Erdtsieck, waarvan ik elke keer weer zo genieten kan:

Kort na de start begonnen de klanken mijn hoofd van binnen te kietelen waardoor ik de controle over de spieren in mijn gezicht voor een deel verloor. De klanken trokken als het ware rechtstreeks aan de spieren en ik liet het gaan. Niet lang daarna steeg ik op uit mijn lichaam om de dampkring te verlaten en een reis langs sterren en planeten te beginnen. Onderweg ben ik mijn opa’s en oma’s tegengekomen en mijn moeder. Ook heb ik veel filmpjes voorbij zien komen van dingen die ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Het was eigenlijk een soort paddo trip maar dan zonder paddo’s.  

[M. Doornekamp]